www.bohaterowieprzepustki.fora.pl

Adrian

To fragment rozdziału 27 z ebooka 5

Dominika (Magdalena)
Rozdział 27
Zaplanujmy go : )

Siedziałam przed telewizorem, malowałam sobie paznokcie, wszystko było niemalże idealnie. Kolor lakieru mi odpowiadał, na moich dłuższych, naturalnych paznokciach prezentował się znakomicie. Ten film w telewizji też nie był taki najgorszy, jakaś komedia, nawet się trochę uśmiałam. Jednak stare przysłowie głosi, że ideały nie istnieją, a co za tym idzie, idealne dni też nie miały prawa bytu w tym chorym świecie.

– Czy ciebie popierdoliło do reszt! – darł się Tomasz i jak zwykle w chwilach furii zgubił jedną z ostatnich liter w wypowiedzi. Czasami też gdy krzyczał mówił bardzo niewyraźnie.

– Jestem twoim ojcem, wymagałbym szacunku. – Oczywiście ten stary pierdziel jak zawsze musiał wyrazić swoją opinie, która powinien sobie już dawno w dupę wsadzić, wysrać i przestać sobą wszystkich zadręczać.

– Tobie? Weź człowieku nie łaź za mną bo cię rozpierdolę normalnie!
No i tak chodzili, Tomek przed siebie, a ojciec za Tomkiem i głosił swoją słynną frazę, którą zawsze potrafił udobruchać matkę:

– Moglibyście mi wybaczyć? – No, ale Tomek to nie matka. Przywarł więc ojca do ściany, trzepnął z pięści trzy razy w mordę, a ja w tym czasie dokończyłam malowanie moich paznokci.

Na domiar złego zadzwonił Tyler, ale nie dało się rozmawiać. Przez awanturę tych dwojga, zupełnie nie słyszałam co on do mnie mówi.

– Co tam tak głośno? – padło pytanie. To usłyszałam, bo zniknęłam w łazience, a tych dwoje zostawiłam tarzających się po podłodze i sprzedających sobie nawzajem ciosy. Przez chwile Tylerowi nie odpowiadałam, bo zafrasowała mnie myśl, który wygra, który z panów jest silniejszy, mój ojciec, czy mój brat. Szczerze liczyłam na tego drugiego. – Dominika, żyjesz!? – krzyknął Tyler, a mnie aż zadzwoniło w uszach na taki tembr jego głosu.

– Żyje, żyje, ojciec mi się tylko z bratem zabijają – odpowiedziałam szczerze.

– Na pe-esie, czy x-boxsie? – zapytał.

– Na dywanie – odpowiedziałam szczerze.

– No to nie za ciekawie. Wyrwij się z tego harmidru, nie bądź obserwatorem, bo z obserwatorium łatwo do uczestnictwa trafić – skomentował swoje racje.

– A co proponujesz?

– Walk – odpowiedział, a ja kompletnie nie wiedziałam co to znaczy.

– Ładnie brzmi, nie powiem, że nie, ale czy mógłbyś tak…

– Spacer – dokończył jakby czytając mi w myślach, co chciałam przekazać tą przerwaną wypowiedzią.

– Bardzo chętnie, za ile?

– Za chwilę, jestem już pod twoją blogie… blo

– Blokiem – pomogłam tym razem ja jemu.

– Tak, właśnie blokiem, zawsze mnie się to myli – przyznał, a po głosie było widać, że jest lekko zawstydzony.

– Nie przejmuj się, mnie też się dużo rzeczy myli. Już schodzę, ubieram właśnie czapkę – wyznałam i autentycznie robiłam to co mówiłam do słuchawki. – Tylko się nie pozabijajcie – rzuciłam na odchodne w stronę dużego pokoju, kiedy już miałam na sobie buty, kurtkę i nawet rękawiczki. Nikt mi jednak nie odpowiedział, dalej na siebie wrzeszczeli.

– Cześć Blondi – przywitał mnie Tyler z takim szerokim uśmiechem, nawet dał mi przy tym buziaka w policzek. Nie powiem, to było nawet przyjemne, miła taki lekki zarost, prawie niewidoczny, bo i ledwo wyczuwalny.

– Widzę po tych twoich wesołych ognikach, w tych dwóch czarnych węgielkach, że masz coś do mnie, albo chcesz coś powiedzieć, albo jakiś pomysł…

– Bo mam. Dominika długo o tym myślałem, ale nie chcę byś przez to skreślała naszą znajomość, nawet jeśli się nie zgodzisz. Tylko bądź szczera, nie musisz odpowiadać od razu. Przemyśl sobie wszystko, dokładnie, dogłębnie…

Cholera, to brzmi jak oświadczyny, a przynajmniej wstęp do nich – pomyślałam. Szybko jednak odsunęłam od siebie te myśl, tłumacząc samej sobie, że Tyler to anglik, a nie cygan i oni nie planują swojego dorosłego życia w tak młodym wieku.

– Muszę jednak pierw wiedzieć, czy jesteś odważna? – dopytywał.

– Chyba jestem.

– Szalona? – pytał dalej.

– Odrobinkę.

– Czujesz się kochana, i że kochasz?

– Tyler, całowaliśmy się tylko raz…

– No, no, no – zaczął po angielsku. – Nie pytam o nas. Tak ogólnie, czy czujesz się kochana, chciana, potrzebna i czy masz też kogoś kochanego, kcianego…

– Chcianego – przerwałam mu tą poprawką.

– Choler! Chcianego i potrzebnego – dokończył z przekleństwem.

Jak myślicie o co chodzi Tylerowi i czy Dominika się zgodzi na jego szalony pomysł, co z tego wyniknie?

OLI

Tytuł i ten wstęp Tylera to tak jak by mówił o dziecku?

Adrian

Tak, Tyler mówi o dziecku, zaskoczona?

OLI

Raczej nie,spodziewałam się tego. Ale to dobrze ,po fragmencie tym o przedstawieniu to widać,że odnaleźli się w roli rodziców Smile

Adrian

Ciekawe czy tak od początku było co?

OLI

No ciekawe,ciekawe:) Ale pewnie nie, nigdzie nie jest kolorowo. Tyler lubił się zabawić,Dominika też w dodatku tak trochę o tym dziecku pomyśleli jak o wyjściu do kina,więc może być różnie ale grunt,że dali radę

Adrian

Bo u nich Kacper to taki gadżet. Złożyli zamówienie, zapracowali na niego, no i jest. Jest nie chciany, wyczekiwany z miłości, a z potrzeby by kogoś kochać.